In deze zwangerschap heb ik veel wakker gelegen. 1 van deze nachten kwam de volgende tekst in mijn lijf. Deze heb ik voor een deel gedeeld tijdens het prachtige evenement "Opstellen aan de Rotte". Ik deel het ook graag hier. Wie weet heb je er ook iets aan.
De wereld is op dit moment chaotisch. En in deze zwangerschap ben ik tot veel inzichten gekomen. Die ik met jullie wil delen. Er is veel afgesplitstheid in de wereld. Kijk naar oorlogen, honger en dorst, armoede, conflicten etc. Ergens slaan we als mensheid gigantisch de plank mis in mijn ogen. Wij als mensen zijn de enige diersoort die ons niet aanpassen aan de omgeving maar in staat zijn de omgeving aan te passen naar ons goeddunken. En daar zijn we op enig moment uit de bocht gevlogen. Want we zijn druk doende onze omgeving dusdanig aan onze wensen aan te passen dat we de overleving van onze eigen soort onmogelijk maken. Toekomstige generaties kunnen niet meer leven omdat wij graag in luxe en welvaart willen leven. En het ironische is dat we nog steeds vinden dat wij de “slimste” zijn. Ikzelf moet zeggen dat het niet zo snugger is om zo korte termijn te denken.
In mijn beleving is veel veroorzaakt doordat er op enig moment afsplitsing is ontstaan. Een loskoppeling die niet helpend was. Wat hebben we nodig om te leven en waarom zijn wij op aarde? Voor mij zijn we op aarde om het leven te leven, te overleven en ook als soort het leven door te geven en dat dan op zo’n prettig mogelijke manier. Wat hebben we hiervoor nodig? Om te overleven is er zuurstof, eten, drinken, en veiligheid (lees dak boven je hoofd ed) nodig. Om dat op een zo aangenaam mogelijke manier te doen hebben we liefde en warmte nodig en zijn we dingen gaan ontdekken om het leven makkelijker te maken. Denk aan, niet meer trekken, maar boeren op 1 plek. Werktuigen maken waardoor er spierkracht en tijd gespaard werd. Maar wel allemaal nog gericht op de essentiële dingen om leven mogelijk te maken.
Ergens in de tijd is het “makkelijker en aangenamer” maken van het leven een eigen leven gaan leiden. Ontkoppeld van waar het eigenlijk om gaat. En wat er in essentie nodig is om te leven. We zijn gaan leven voor iets dat niet essentieel is en zijn vergeten wat wel essentieel is. En ook hier vind ik het ironische weer dat daardoor we de essentie kwijt zijn geraakt en nog slechts leven voor het “aangename” we juíst het leven onnodig complex en juist minder aangenaam maken. Waardoor verhoudingen uit balans zijn en we eigenlijk niet meer weten wat we aan het doen zijn, hoe het tij te keren en druk doende zijn onze eigen overleving als soort in gevaar te brengen. Sterker nog, op dit moment worden beroepen die écht nodig zijn om te leven of te overleven (denk aan zorg en dan heb ik het over bejaardenzorg, verloskundigen etc, bouwvakkers, boeren) veruit minder beloond dan mensen werkend in bedrijven die (en dat weet iedereen) onze toekomst in geval brengen. En die echt niet nodig zijn om te overleven.
Vanwaar deze wellicht wat deprimerende woorden…. De afgesplitstheid zit ook in ons. We zijn collectief geprogrammeerd dat het bewuste er toe doet en dat het onderbewuste niet te vertrouwen is. Ons hele systeem is gericht op het bewuste. Het denken is losgekoppeld van het lijf. Wederom de afsplitsing. Met een zwangerschap wordt ik me weer zo bewust van de kracht van de natuur, mijn lichaam en het onbewuste. Doordat je met iemand naar bed gaat wat toch nog vaak enigszins bewust gebeurt worden er talloze onbewuste processen in gang gezet. 8 maanden geleden zijn mijn borsten al gaan groeien omdat mijn lijf weet dat er als alles goed gaat 9 maanden later melk geproduceerd moet worden. Heb ik dit bewust aangestuurd? Nee. Heb ik ervoor gestudeerd nee. En toch na 9 maanden komt er (als alles goed gaat) een volledig af mini mensje ter wereld. Schijnbaar is er ook een vorm van communicatie in mijn lichaam die dat allemaal regelt. Een vorm die ik niet bewust kan waarnemen. En die schijnbaar niet zo’n last van miscommunicatie heeft. En ook mijn lichaam weet en dat wist het de eerste keer ook al hoe ik dat kindje eruit moest werken. Natuurlijk zijn er cursussen voor, maar ook zonder weet je lichaam wat het moet doen. In de tegenwoordige tijd gaat het alleen vaak mis omdat we controle willen hebben. Denken dat we ons lichaam niet kunnen vertrouwen en moeten weten hoe het gaat zijn. Ook hier lijkt het dat het lichaam en het denken los van elkaar bestaan. Terwijl als ik in mijn zwangerschappen kijk, mijn lichaam toch echt het meeste werk onbewust heeft gedaan en dat geen mensenhoofd dat zo zou kunnen bedenken om te maken. En wanneer iets niet goed functioneert. Dan zorgt ze dat het niet erger wordt. Helaas heb ik dat mogen meemaken in de vorm van twee miskramen. De natuur borduurt niet verder op iets wat niet in orde is.
Mijn oproep is dan ook. De natuur weet het beter. En zal uiteindelijk bepalen. Ook al helpen wij als soort onszelf om zeep. De natuur heeft zo’n ongelofelijk zelf herstellend vermogen.
We hebben meer dan ooit mensen nodig die de afsplitsing gaan samenbrengen. De afsplitsing kunnen we als individuen niet op afstand samen brengen. De eerste stap is bij jezelf. Het samenbrengen van delen. En de meeste mensen kennen ze. Bijvoorbeeld: goed en fout, mannelijk en vrouwelijk, het bewuste en het onbewuste, het lichaam en het hoofd, kind en volwassen delen, etc.
Door een mooie opstelling voor mezelf zag ik heel duidelijk dat er door afsplitsing in mensen hele oorlogen ontstaan. Kan ik dat oplossen? Nee. Zit er nog afsplitsing in mij? Ja. In deze opstelling heb ik weer heling gedaan op een stukje kindpijn. Waardoor mijn volwassen en kindstuk mochten samen komen. Als kind al raakte de problemen in de wereld mij. Ik kon ongelofelijk gefrustreerd raken dat mijn moeder vragen niet kon beantwoorden en niet ingreep. Als er dierenmishandeling of oorlog op tv kwam vroeg ik mijn moeder wáárom doen grote mensen dat??? En waarom doe jij er niets aan. Dit moet stoppen. En raakte ik enorm gefrustreerd. Ik zou later zeker daar iets aan gaan doen. De wereld beter maken. Lange tijd heb ik gedacht dat dat ik dáár moest oplossen. Maar hoe? Wat kan ik doen? En ik wist het niet. Tot ik langzamerhand besefte dat ik het probleem dáár niet op kon lossen en al helemaal niet als ik het dichterbij al niet eens kan, niet in mijn directe omgeving. En nu zie ik in; ik kan het híer aanpassen. In mij is het vertrek punt. Heel ik mij. Los ik mijn interne conflicten op. En wanneer ik daar ben kan ik dat wellicht uitbreiden. Maar eerst hier en nu. En hoe meer mensen hier en nu zichzelf verzoenen. Hoe mooier de wereld dáár uiteindelijk wordt. Dan pas draag ik bij en heb ik invloed❤️En het voelt zoveel krachtiger. Ipv de machteloosheid over problemen ver weg. Dit is de overzien. Hier kan ik altijd en overal meer aan de slag en dat geeft kracht. Is het altijd makkelijk? Nee. Gaat het vanzelf? Soms wel en soms niet. Maar ieder klein stapje is er 1. Maar wel 1 die dus direct bijdraagt aan de mooiere wereld die ik voor ogen heb.
In ons allen zit een Boeddha, maar ook een Poetin. Kunnen we alle stukken samenbrengen. In onszelf. Als kleinkind van aan de ene kant mensen die Joden hielpen en aan de andere kant NSB’ers weet ik iets van het samenbrengen en verzoenen van dit soort ogenschijnlijke uitersten die toch te verenigen zijn. Daar ben ik het levende bewijs van. Waardoor we weer heel zijn en verbonden met onze essentie? Dan kunnen we terug naar het leven zoals dat bedoeld is. Leven en overleven voor ons als soort en wel op een zo aangenaam mogelijke manier.
Voor iedereen die stappen zet om in zichzelf alles aan te kijken en te helen: Dankjewel. Jullie leveren een bijdrage om ons leven in de toekomst weer aangenamer te maken. Terug naar de essentie. En hoe meer mensen dit doen hoe groter de kans dat ook mijn nageslacht in een meer vredige wereld zal leven. En hoe fijn is dat. Dat we in een lichtere, meer harmonieuze wereld gaan leven!! Vandaar mijn diepe dankbaarheid voor jullie allemaal.