Van de buitenkant lijkt verandering soms magisch.
Alsof er ineens een moment is waarop alles kantelt.
Alsof inzichten vanzelf komen.
Maar als ik eerlijk terugkijk op de beweging die ik de afgelopen tijd heb gemaakt,
weet ik:
het is niet vanzelf gegaan.
Verandering is niet één groot inzicht.
Het is opgebouwd uit ontelbaar kleine keuzes.
Dagelijkse rituelen.
Stille momenten waarin niemand kijkt,
maar waarin ik toch weer koos voor mijn nieuwe zelf.
Afgelopen zomer begon het al.
Ik las opnieuw boeken die me raakten,
waaronder het werk van Joe Dispenza.
Ik schreef een nieuwe ‘show’ voor mezelf — een innerlijk beeld van wie ik wilde worden.
En elke dag legde ik daar stukjes van in mijn systeem.
Niet in grote sprongen.
Maar in kleine, bewuste bewegingen.
Ik stond vroeg op om ruimte te maken voor meditatie.
Ik visualiseerde niet alleen wie ik wilde zijn,
maar vroeg me steeds opnieuw af:
“Hoe zou die versie van mij reageren? Wat zou die nu kiezen?”
Ik bouwde nieuwe gewoontes in, passend bij mijn nieuwe identiteit.
Zoals even de gewichten pakken,
niet omdat het moest,
maar omdat het klopte bij wie ik wilde zijn.
Ik luisterde onderweg naar inspirerende teksten,
niet om mezelf op te zwepen,
maar om mezelf te herinneren:
Het is mijn verantwoordelijkheid om het veld van mijn nieuwe zelf actief te blijven openen.
En ik zocht ook hulp.
In december deed ik een familieopstelling,
om de dieperliggende patronen te kunnen zien en helen.
Ik begon aan een nieuwe Reiki-opleiding gericht op het hart,
omdat ik voelde dat daar nog een sleutel lag.
En ik leunde op de vriendschappen waarin echte spiegeling en liefdevolle scherpte bestaat —
relaties die me helpen om trouw te blijven aan mijn ware beweging.
Verandering gebeurde dus niet alleen thuis, in stilte.
Soms had ik begeleiding nodig.
Soms had ik iemand nodig die mij een spiegel voorhield die ik zelf nog niet kon zien.
En ja, ik ben ook soms gestopt.
Soms verslapte het.
Soms liet ik een routine weer even los.
Zoals het vroege opstaan, dat ik nu weer langzaam opnieuw wil omarmen.
Maar wat ik vooral zie:
Het ging nooit alleen om discipline.
Het ging om verbinding.
Verbinding met een diepere laag in mij,
die allang wist waar ik heen wilde.
Een laag die niet op wilskracht hoeft te leven,
maar op intentie, op afstemming, op herhaling van liefdevolle keuzes.
Dat besef verandert alles.
Echte verandering ontstaat niet in de momenten waarop het makkelijk is.
Maar in de momenten waarop niemand kijkt,
en jij toch kiest om trouw te blijven aan wat je aan het bouwen bent.
Niet perfect.
Niet altijd vlekkeloos.
Maar echt.
En elke keer dat ik een kleine keuze maakte die paste bij mijn nieuwe zelf,
plaveide ik onzichtbaar het pad waarop ik nu loop.
Dat is de achterkant van verandering.
En misschien…
is dát wel de heiligste plek van allemaal.