Totale verwarring
Ok, na mijn verlof ben ik weer begonnen met werken. In een nieuwe baan naast mijn praktijk. En moeder van 3. Zo’n kleintje weer wegbrengen… Pffff wat een hectiek voel ik in mijn lijf. Er zijn nog geen routines waardoor ik nog weinig op de automatische piloot gaat. Na de eerste dag denk ik: ik wil dit niet, hoe kan ik dit gevoel stoppen? En zoek ik overal om me heen naar houvast.
Dit soort momenten heb ik vaker gevoeld. Momenten van verwarring. Ik voel bijna paniek. Help!!! Razendsnel komen er oplossingen in mijn gedachten: terug naar het oude of weglopen…
Inmiddels weet ik dat deze staat tijdelijk is. En dat de kunst is deze staat volledig te nemen. In de verwarring te blijven. Het voelt alsof ik eerder een perfect heldere fles met water had maar die vol met druipsel blijkt te zitten nu er geschud wordt. Volledig troebel en geen zicht. Mijn neigingen zijn om die fles snel leeg te kieperen (lees weglopen) of met man en macht te zoeken naar een herkenbaar deeltje in de brei en die heel hard weer terug op z’n plek te leggen (terug naar het oude, bekende). Beide strategieën zijn mij bekend en hebben me tot nu toe niet het gewenste resultaat opgeleverd….😇 ik weet: de kunst is voor mij om mee te gaan. Mee te drijven. Met nieuwsgierigheid te kijken naar wat zich ontvouwt en het proces z’n gang te laten gaan en te blijven ademen. Vanzelf dwarrelt alles naar beneden en ontstaat er een nieuwe werkelijkheid. Nieuwe routines en een nieuw “normaal”. Ontstaat de helderheid vanzelf. En met deze houding vaak sneller dan ik verwacht. Vanuit die staat kan ik eventueel weer een nieuwe beweging maken. Vanuit rust en vanuit mijn lijf. En dan wordt de fles opnieuw geschud. Soms een beetje en soms wat meer….
Herken je dit?
Verzonden vanuit Outlook voor iOS