Kop in 't zand of niet?

Kop in 't zand of niet?

Soms begrijp ik niets van de wereld en hoe alles in elkaar steekt. Het balletje is al een tijdje aan het rollen, maar het werd ineens zo pijnlijk duidelijk, of onduidelijk door twee dingen die voorbij kwamen op dezelfde dag.

 

Allereerst werd ik gebeld door het Rode Kruis. Ik heb schijnbaar afgelopen jaar iets bij een actie gedoneerd en ze wilden me bedanken en vermoedelijk vragen of ik nog eens wilde steunen. De vriendelijke mevrouw vroeg mij; perfect zoals het hoort of het me uitkwam dat ze belde. Mijn reactie was; “nee sorry, ik ben met vakantie.” Een niet gemeende sorry overigens. Ik hing op en dacht; “Hoe ontzettend blaze.... het Rode Kruis is er voor mensen in nood en mij komt het telefoontje niet uit (sterker nog, vond het irritant), omdat ik met VAKANTIE ben?!?!?

 

Daarnaast kwam op fb voorbij iemand die een stamcel donor zocht. Of mensen het alsjeblieft wilde delen. Hij had gemengde afkomst en daardoor lastig iemand te vinden. Ik las het, klikte het weg en ging verder. Maar ergens voelde dit zo slecht. Ik herken dit gevoel heel goed. Wegkijken, negeren, kop in het zand, net doen of iets er niet is. Het onaangename gevoel verbannen door het goed te praten voor mezelf: Ik ken geen mensen met deze achtergrond, als je dit soort berichten vaak deelt verdwijnt het effect, de kinderen trekken mijn aandacht, enz.... wat een grote onzin!!!!

 

Soms begrijp ik de wereld en mezelf niet. Ik weet zeker dat meer mensen dit herkennen. Ik wil hiermee stoppen. Ongeacht de consequenties. Wie doet mee?

 

Steeds vaker vraag ik me af hoe het bestaat dat er kinderen sterven van honger en dorst. Dit onze woonkamer binnenkomt via de bekende beelden op tv. Waar we vervolgens in diezelfde woonkamer ons druk maken om de vakantie naar wellicht wel een land waar deze beelden vandaan komen. Of over die tweede auto of wat dan ook dat in geen enkele verhouding staat tot kinderen die sterven. En niet omdat ze ziek zijn. Nee, omdat hun ouders niet voor voldoende eten en drinken kunnen zorgen! 

 

Hoe bestaat het dat er op zo’n grote schaal kinderen verhandeld worden? Waarom staan we daar met zijn allen niet voor op. Er zijn mensen rondom deze gebeurtenissen die niet opstaan. Maar ergens staan we allemaal niet op. Waarom niet vraag ik me af? Vanwege het ongemak? Vanwege dat het ons niet persoonlijk raakt? Mijn maag draait erbij om dat er dit soort zaken gaande zijn. Maar mijn maag draait nog meer om van het feit dat we en ik in de eerste plaats niets doe. Me druk maak om futiliteiten. 

 

Dus bij deze doe ik íets, iets wat binnen mijn vermogen ligt. Me uitspreken. En een ieder die zich uitspreekt en handelt steun ik. 

 

En vanaf nu ben ik bewust wanneer ik doe wat ik altijd deed. (Negeren, kop in het zand, goedpraten waarom ik dat doe) Ik deel wanneer iemand mijn hulp inschakelt, en deel binnen mijn invloedssfeer dat wat ik heb met anderen die het harder nodig hebben dan ik. Verkies het menselijke boven het materialistische. En bovenal ik zie wat er is en erken dat het er is. 

 

En lieve mensen, zou het zo kunnen zijn dat ik dan wel veel rijker ben dan met al het geld in de wereld?

 

Terug naar blog