De laatste tijd voel ik steeds vaker het verlangen om lichter te leven.
Vrijer.
Meer in mijn eigen stroom.
Niet langer vast in oude verhalen of systemen.
En ergens dacht ik: misschien hoef ik daar alleen maar voor te kiezen.
Misschien is het gewoon een kwestie van loslaten.
Maar telkens als ik probeerde om in dat lichte veld te stappen,
kwamen er andere stukken mee omhoog.
Pijn.
Boosheid.
Verdriet.
En ook kanten van mezelf die ik liever niet zag —
oordelen, verwijten, kleine verhardingen.
Soms zo subtiel dat ik het bijna niet merkte.
Soms zo rauw dat ik het meteen weer wilde wegstoppen.
Uit schaamte.
Uit schuld.
Achteraf zie ik:
Ergens voelde ik al wel dat er nog iets zat.
Dat sommige stukken nog niet helemaal vrij waren.
Maar ik kon er nog niet echt naar kijken.
Misschien was het nog te spannend.
Misschien was er nog bescherming nodig.
En nu, nu ik steeds vaker in mijn nieuwe energie stap,
nu ik het licht en de ruimte uitnodig,
komt ook dát naar boven.
Alsof het licht niet alleen mij optilt,
maar ook onthult wat eerst verborgen moest blijven.
Wat ik daarin leer:
Het helpt niet om mezelf groter te maken dan ik ben,
maar ook niet om mezelf kleiner te maken.
Niet doen alsof alles al geheeld is.
Maar ook niet mezelf veroordelen om wat ik nog tegenkom.
Gewoon… zijn met wat er nu is.
Echt aankijken.
Ook de delen waar ik niet trots op ben.
De patronen die ik soms al uitvoer nog vóór ik er bewust van ben.
De neigingen die niet helpen, maar die ergens ooit misschien wel nodig waren.
Als ik daar echt voor ga staan — zonder maskers, zonder vergoelijking —
dan kan het veranderen.
Dan kan het zich ontvouwen.
Dan kan het licht niet alleen schijnen óp mij,
maar ook dóór mij heen.
Want zolang ik er een beetje overheen kijk,
zolang ik er nog omheen loop,
kan ik het ook niet werkelijk meenemen naar iets nieuws.
Misschien is het niet de snelste weg.
Misschien is het niet de makkelijkste.
Maar misschien is het wel de enige manier die voor mij oprecht voelt.
Stap voor stap.
Laag voor laag.
Niet om af te zijn.
Maar om echt te zijn.