Er zijn veel vrouwen die ik tegenkom met een ijzertsterke intuïtie. Een innerlijk weten van wat voor hen juist is en niet. Door anderen worden zij vaak gezien als sterk, krachtig en hebben het goed voor elkaar. Maar in hen woed onrust en onzekerheid. Zij gaan voorbij aan hun eigen intuïtie. Zorgen dat ze "passen". Vaak ontwikkeld in de jongste jaren. Ingezet door de vorige generaties vrouwen en gestimuleerd door het systeem. Waarin het hoofd vaak meer gewaardeerd wordt. Deze combinatie heeft een prachtig resultaat aan de buitenkant. Alleen wordt minder weerspiegeld aan de binnenkant. Ergens is dat voelbaar. Maar de sleutel om binnen en buiten meer in een lijn te krijgen lijkt een labyrint. Waarin je steeds verder verdwaald.
Wanneer zij begint aan de zoektocht pakt zij dit aan zoals alles tot nu toe in het leven toch gelukt is. Lezen, leren, luisteren, hard trainen, hard werken. En toch lijkt de juiste sleutel maar niet gevonden te worden. Tijdelijk stoppen. Toch weer de onrust. Het moet toch lukken??? Ik ben slim genoeg! Weer harder werken, meer lezen, etc... Echt wel laagjes dieper komen, er langs schuren, maar niet spot on.... Je raadt het al.... dit verhaal gaat over jou. En over mij en over al die andere intelligente, sterke krachtige vrouwen. Die weer terug naar zichzelf mogen gaan. Extern... daar kun je hooguit bedding vinden. Begeleiding. De ruggesteun... Maar de antwoorden zijn bij jou. In jouw weten. In jouw hart. Daar echt naartoe durven gaan vergt moed. Om voorbij je pantser te gaan. Zullen we als vrouwen elkaar wat meer stimuleren daarnaar te luisteren. Te zien dat we zoekend zijn. We allemaal ook maar wat doen naar beste eer en geweten. En zo ook wat liefdevoller naar onszelf kijken. Doe je mee?