Over hoe alles kan veranderen als jij gewoon gaat staan
Deze week gebeurde er iets op mijn werk.
En eerlijk? Het zag er niet spectaculair uit van buitenaf.
Geen grote presentatie. Geen heftige beslissing. Geen knal.
Maar van binnen…
was het een verschuiving van jewelste.
Ik sprak uit wat ik voelde.
Ik benoemde dat mijn energie weglekte bij de dingen waar ik niet in floreer.
Dat ik snel de neiging heb om verantwoordelijkheid over te nemen —
zeker als anderen het laten liggen.
En dat ik voelde: "Dat wil ik niet meer."
Ik realiseerde me ook dat het niet gek is dat ik zo vastliep.
Want onze rollen waren niet helder. En als dat schuurt,
stap ik onbewust in een gat.
Niet omdat ik het wil. Maar omdat ik het gewend ben.
Alleen dit keer... zei ik het.
En we losten niks op.
Maar ineens wás er ruimte.
Alsof het veld om me heen verzachtte.
Alsof alles weer ging stromen.
Vanaf dat moment wist ik weer precies wat mijn plek was.
En alsof het universum me serieus nam,
ontstond er ondersteuning. Duidelijkheid. Richting.
En ik dacht: dít is het dus.
Soms hoef je niet te vechten.
Soms hoef je het niet groots aan te pakken.
Soms hoef je alleen maar… echt te zijn.
Te voelen wat niet klopt.
Te zeggen wat waar is.
Te gaan staan in jouw stuk.
En dan verandert er iets.
Niet door forceren, maar door afstemmen.
Niet door overtuigen, maar door belichamen.
De stroperigheid die ik voelde?
Die zat niet alleen in de organisatie.
Die zat ook in mij —
in het afwachten, het invullen, het aanpassen.
Toen ik stopte met mezelf inhouden, werd alles lichter.
Toen ik zei: “Dit is wat ik zie. Dit is wat ik nodig heb,”
werd het helder. Niet perfect. Maar wél echt.
Dus als jij nu ergens in vastloopt…
Weet dan: je hoeft het niet groter te maken dan het is.
Je hoeft het niet perfect te doen.
Je hoeft alleen maar te voelen wat klopt — en dat te zeggen.
Dat is vaak al genoeg.
Meer dan genoeg.