Waarom zou ik nog pleasen?

Waarom zou ik nog pleasen?

Oooo geloof me…. Dat pleasen ken ik zooo goed! Terwijl ik lang heb gedacht dat ik niet zo'n pleaser was....

En het hele vervelende is dat niemand mij vraagt te pleasen. Ik vul vaak in voor anderen wat ik denk dat zij van mij verwachten. En dat doe ik dan zo goed mogelijk…. Herken je dat? Dat je dus eigenlijk een soort van “in de ander kruipt” een door jouzelf ingevulde wens plant en die door jezelf bedachte wens dan gaat vervullen. Mopperen dat de reactie niet zo dankbaar is voor dat wat je doet voor de ander. Vervolgens jezelf kwijtraken en geïrriteerd zijn dat zoveel mensen iets van jou willen en verwachten. En druk ervaren van buitenaf…. En dat al zolang doen dat je eigenlijk zelf niet meer weet wat je nou zelf wilt. Herken je dit??

Ik heb me een aantal jaren geleden gerealiseerd dat de enige manier dat ik mijn eigen verlangens en wensen kon benoemen via de ander. Dat mijn zelfbeeld volledig gebaseerd was op wat ik dacht dat anderen over mij dachten. Dit realiseerde ik me pas in een gesprek met een vriendin. Het is een aantal jaar geleden en ik zit met haar aan de keukentafel. Ik vertelde haar over een discussie die ik met iemand had. En ik zette uiteen de 2 tegenovergestelde posities. Waarin ik vooral de andere partij goed kon uitleggen. Zij vroeg mij: en wat vind jij? Mijn antwoord was: nou gezien hij…. Etc etc etc. Nogmaals stelde zijn de vraag: en wat vind jij? Wederom antwoorde ik vanuit zijn perspectief en dacht: dat zei ik toch net ook al. Zij attendeerde mij liefdevol dat ik geen antwoord gaf op haar vraag. Terwijl ik dus dacht dat ik dat wel deed.

Tot op dat moment was ik dus totaal onbewust dat ik dus eigenlijk niet wist wat mijn echte standpunt was. Wat ik eigenlijk verlangde. En ik realiseerde dat ik het heel vaak van de ander liet afhangen. Of het verlangen daar invulde en vervolgens vervulde. En als dat te groot was deed ik dat niet. Maar wel vanuit het verlangen van de ander. Dit was ook zo met mijn zelfbeeld. Wanneer ik naar mezelf keek was het via de ogen van anderen. Dus.... op mijn werk via de ogen van mijn manager of collega's. In mijn vriendinnengroepen via de ogen van vriendinnen. In mijn relatie via de ogen van mijn partner, etc. Dat maakte mijn daarmee niet zo authentiek en ook wiebelig. Wel was ik er ook goed is, om van al die verschillende beelden een soort kloppend plaatje te maken. Maar dit plaatje kwam niet van binnen uit. Geen wonder dat ik op enig moment het gevoel had mezelf kwijt te zijn geraakt. 

Wat was dit gesprek een kado!!! Want ik ben gaan oefenen, reflecteren, door mijn eigen ogen de wereld en mezelf gaan zien. Mijn verlangen gaan voelen.

Voor iemand die zich niet zo zag als pleaser, deed ik dat toch vrij vaak. En totaal onbewust. In het experiment om mezelf dat gaan herontdekken realiseerde ik me ook waar dit ontstaan is. Al heel jong. Het heeft me ook veel gebracht. En is daarmee ook een goede eigenschap. Alleen het altijd, overal, en onbewust te doen en volledig voorbij gaan aan mezelf is zonde. En niet nodig. Het ervaren van mijzelf. Via mezelf geeft zoveel rust en energie. En het is eigenlijk heel makkelijk... haha. 

Soms zijn er die aan te wijzen momenten dat alles verandert. Dit was er zo een. 

En dat pleasen doe ik nog steeds wel eens. Maar veel vaker stel ik de vraag of iemand dat ook wel wil. Of wat de ander nou echt verlangt. Scheelt een hoop frustratie. Wil je iets van mij? Vraag het.... dat doe ik andersom ook....

 

Terug naar blog