Ken je dat gevoel?
Dat alles om je heen stroperig voelt?
De samenwerking loopt niet lekker.
Het systeem werkt niet mee.
De beweging blijft uit.
En je denkt: als dát nou verandert, dan kan ik ook verder.
Maar wat als… het niet (alleen) daaraan ligt?
Wat als de stroperigheid ook in jou zit?
In het afwachten.
In het aanpassen.
In het hopen dat iemand anders de leiding neemt.
In het twijfelen of jij wel degene bent die het mag zeggen, of het mag doen.
Dat is wat ik laatst bij mezelf merkte.
Ik voelde frustratie. Onrust. Onduidelijkheid.
Tot ik ineens zag:
Ik weet allang wat er nodig is. Ik wacht alleen nog steeds op toestemming.
En toen ik dat losliet… kwam er ruimte.
Ik deelde mijn inzichten.
Liet zien wat ik zag.
Niet vanuit controle, maar vanuit helderheid.
En alsof het veld het voelde, kwam er beweging.
Ondersteuning. Duidelijkheid.
Niet omdat alles nu perfect loopt —
maar omdat ík ben gaan staan.
Zacht. Maar helder.
Niet dwingend, maar afgestemd.
Niet perfect, maar echt.
En dat was genoeg.
Dus als jij dit herkent — als je merkt dat je steeds maar wacht tot de boel beweegt —
Weet dan: misschien ben jíj degene die mag beginnen.
Met voelen wat klopt.
Met zeggen wat waar is.
Met gaan staan voor wat je ziet.
Niet wachten op toestemming.
Maar vertrouwen dat jij iets waardevols te brengen hebt.
Want zodra jij beweegt,
begint het veld vaak ook te stromen.