De afgelopen periode is er veel in mij verschoven.
Laag voor laag werd ik uitgenodigd om niet alleen nieuwe stappen te zetten,
maar ook de oude plekken in mijzelf echt onder ogen te zien.
Het begon niet groots.
Geen enorme doorbraken, geen flitsende inzichten.
Het was subtieler.
Eerder het steeds terugkerende besef:
Er zit nog iets.
Iets wat gezien wil worden.
Iets wat niet meer genegeerd kan worden als ik werkelijk vrij wil leven.
Lange tijd was ik gewend om me groot te maken.
Om te begrijpen, te dragen, te overzien.
Om de wijste te zijn, zelfs als dat betekende dat ik mijn echte gevoelens opzij schoof.
Maar steeds vaker voelde ik dat die oude strategieën me niet langer dienden.
Dat echte kracht niet ligt in groot zijn,
maar in aanwezig zijn.
Niet in het weten,
maar in het eerlijk durven voelen.
En dus begon ik — eerst schoorvoetend, later steeds helderder —
de oude pijn aan te kijken.
De plekken waar ik me klein had gevoeld.
De neigingen om te oordelen, te verharden, te vluchten.
Niet om mezelf te veroordelen.
Niet om iets te fixen.
Maar om werkelijk aanwezig te zijn bij alles wat er in mij leefde.
Het schrijven van een brief aan mijn ouders was daarin een kantelpunt.
Voor het eerst sprak ik uit wat ik jarenlang met me had meegedragen.
Niet als aanklacht.
Niet als bewijsvoering.
Maar als een eerlijk, kwetsbaar delen van mijn binnenwereld.
Wat ik toen ontdekte, was simpel maar groots:
Wanneer je je eigen waarheid gaat spreken,
zonder verwachting, zonder controle,
ontstaat er ruimte.
Ruimte voor jezelf,
ruimte voor de ander,
ruimte voor iets nieuws.
Mijn ouders reageerden liefdevol.
Een geschenk dat ik niet had kunnen afdwingen,
maar dat mocht ontstaan door de helderheid van het moment.
En ik besefte:
De werkelijke verschuiving zat niet in hun antwoord,
maar in het feit dat ik mezelf niet langer had verlaten.
Door mijn waarheid te spreken,
zonder groter of kleiner te maken wat er was,
kon ik mezelf werkelijk ontmoeten.
En van daaruit, anderen ook.
Dat is misschien wel de essentie van innerlijk leiderschap.
Niet de wereld willen veranderen.
Maar bereid zijn om in alle echtheid aanwezig te zijn bij wat er in jou leeft.
En van daaruit — vanzelf, moeiteloos —
ruimte maken voor beweging.